Niewątpliwie architektura rzymska stopniowo krystalizowała się w dużej mierze pod wpływami architektury hellenistycznej, jak również etruskiej.
Pierwsze świątynie rzymskie zostały zbudowane w trakcie rządów etruskich królów. Właśnie wtedy Rzymianie opanowali odlewanie brązu. Nauczyli się także wypalać terakotę. Jednocześnie zapoznali się z konstrukcjami łukowymi oraz sklepieniami.
Natomiast wpływom rodem z Grecji Rzymianie zawdzięczają tak zwany porządek koryncki. Sami wygenerowali zaś tzw. porządek kompozytowy. Tymczasem wynalezienie metody produkcji cementu z wapna, jak również z popiołów wulkanicznych, a także z drobnych kamieni oraz z wody – umożliwiło opanowanie – zaawansowanej jak na owe czasy – techniki wyrobu zapraw tudzież tynków.
Warto też pamiętać, iż umiejętność wypalania cegły przyczyniła się rozwoju w szeroko rozumianej sztuce rzymskiej. W okresie cesarstwa nastąpił większy rozwój urbanistyki oraz architektury miejskiej. Pojawiły się mury obronne wraz wieżami oraz bramami; pojawiły się też akwedukty oraz system kanalizacyjny. Powstawały nekropolia i mauzolea.
