Zacznijmy od tego, czym jest klasycyzm w architekturze. Mówiąc najprościej: jest to styl, który wzoruje się na specyficznych formach architektonicznych rodem ze starożytnego Rzymu oraz Grecji. Ów styl rozwinął się najbardziej w połowie XVIII stulecia. Był swoistą reakcją na szeroko rozumiany przepych architektury widoczny skądinąd i w baroku i w stylu rokoko. Tak wygląda architektura klasycystyczna pod względem genezy swojego powstania.
Jakie są cechy charakterystyczne dla klasycyzmu? Z pewnością możemy tu wymienić tu w szczególności: relatywnie oszczędne zastosowanie zdobnictwa i ornamentyki, odwoływanie się do porządków architektury typowo antycznej oraz wzorowanie się na budowlach starożytnych (Grecja oraz Rzym), skłonność do uzyskania zrównoważonej stosunkowo kompozycji w postaci efektu harmonii, zauważalne i silne stosowanie rozwiązań opartych na symetrii, opozycyjność do baroku przejawiająca się w fasadach prostolinijnych (mała liczba skrętów oraz wygięć) progres i rozkwit budownictwa o charakterze publicznej typowo użyteczności.
